به مناسبت فرارسیدن فصل انتخابات:

عبور از گزينه هاي حداقلي به حداکثري/کساني در ترکيب تصميم گيري قرار بگيرند که زندگي شان وقف انقلاب باشد نه وقف انتخابات!

 «ترکیب»، «سیستم» و «مدل» انتخاباتی انقلابیون باید تغییر کند

داود مدرسی یان – انتخابات مجلس یازدهم همچون چشم برهم زدنی فراخواهد رسید و مردم هم از بین کاندیداهای انتخاباتی عده ای را راهی بهارستان می کنند. اما واقعاً وظیفه ما مردم و نیروهای انقلابی که مدعی دلسوزی برای نظام و کشور هستیم چیست؟

در هر دوره از انتخابات، جریانات سیاسی آرایش خاصی گرفته و در هر دوره با یک سیستم به خصوص و متناسب با شرایط به میدان آمده اند. اما به جرأت می توان گفت جریان مدعی انقلابی گری در همه دوره ها سعی کرده با یک ترکیب مشخص و یک آرایش ثابت و یک مدل همیشگی به میدان آمده؛ ترکیب و آرایشی و مدلی که فقط در برهه ای، پاسخ به نیازهای جامعه بود اما در سایر دوره ها نتوانست اقبال مردمی را به خود جذب کند. اما واقعاً چرا؟ ترکیب تصمیم سازان و تصمیم گیران جریان انقلابی ثابت است، افرادی که بیش از دو دهه تصمیم گیری برای جریان انقلابی کماکان عرصه را رها نمی کنند و مدل آنها هم ثابت است: مدل ائتلاف!

دال مرکزی آرایش انتخابات جریان انقلابی، مسئله ای است با نام «وحدت»؛ کلیدواژه ای که مکرر در مکرر در بیان بزرگان این جریان مشاهده می شود و از اهمیت آن سخن گفته اند. اساساً به اندازه ای که بر کلیدواژه های «وحدت» و «ائتلاف» در بین نیروهای انقلابی دم انتخابات ها دمیده می شود از کلیدواژه های «جمهوریت»، «مردم»، «آزادی»، «عدالت»، «مبارزه با فساد»، «مبارزه با اشرافی گری»، «خدمت به مردم»، «اراده ملت» و … گفته نمی شود. اما آیا به راستی ائتلاف و وحدت از همه این ها مهم تر است؟

واکاوی بیانات امامین انقلاب، امام خمینی(ره) و امام خامنه ای(حفظه الله) نشان می دهد به اندازه ای که از کلیدواژه های «اسلام»، «انقلابی گری»، «عدالت»، «مبارزه با فساد»، «مبارزه با اشرافی گری»، «ساده زیستی»، «شایستگی و تعهد» و «خدمت به مردم» سخن گفته اند با هیچ کلیدواژه ای قابل قیاس نیست!

عبور جریان انقلاب از کلیدواژه هایی که می توانند جریان ساز باشند به کلیدواژه تکراری «ائتلاف» و «وحدت» و ترک آن کلیدواژه های اساسی، باعث شده تا مردم در انتخابات ها از آنان رویگردان باشند! در عوض هر وقت جریان انقلابی به درستی از کلیدواژه های اصیل استفاده کرده و در آن مسیر گام برداشته، با اقبال مردم هم مواجه شده است. مصادیق بسیارند.

اگرچه ائتلاف و وحدت بسیار مهم است ولی واقعیت این است که جریان انقلابی نه فهم صحیحی از «اختلاف» دارد و نه درک درستی از «وحدت». هر اختلافی را بد می داند و سعی می کند به تضادها و افتراق ها در جامعه و بدنه نیروهای حزب اللهی، مسجدی، هیئتی و مذهبی هیچ اهمیت ندهد. بلکه با گفتنِ «اختلاف بد است»، سعی دارد «آزاداندیشی» را سرکوب کند. به همین علت است که جریان انقلابی به فرمایش صریح رهبری مبنی بر راه اندازی «کرسی های آزاداندیشی» در جامعه و کف دانشگاه ها و حوزه های علمیه، جامه عمل نپوشانده و می ترسد! از اینکه در این کرسی ها اختلاف ها و تضادها آشکار شود می ترسد! لذا سعی می کند با سرکوب «اختلاف»، به «وحدت» برسد.

این در حالی است که اختلاف در جامعه و در نیروهای انقلابی به خودی خود بد نیست بلکه می تواند مایه پیشرفت و رقابت سالم باشد.

از طرفی، ترس از «اختلاف» باعث می شود بدنه جریان انقلاب به سمت «وحدت به هر قیمت» پناه ببرد. وحدت با مفسد ظاهرگرا، وحدت با سرمایه دارِ ، وحدت با اشرافیت ریش دار، وحدت با سابقونی که خود را طلبکار انقلاب می دانند، وحدت با متکبرانی که خود را صاحب مردم می دانند؛ وحدت با آزمون پس داده هایی که در بزنگاه ها پشت ولی جامعه را خالی کرده اند!

حالا این مدل «وحدت» را با چه بهانه و حربه ای بر دوش جریان انقلاب سوار کرده اند؟ با این بهانه که «شرایط فعلی حساس است»، «باید از این برهه به سلامتی بگذریم»، «دشمن از اختلاف ما سوءاستفاده می کند»، «فقط با وحدت می توانیم به نتیجه برسیم» و … .

از طرفی همین مدعیان، با کوچکترین اختلافی، دور نیروهای سینه چاکِ وسط میدان را خط می کشند که فلانی یا فلان تشکیلات، «تو دست نمیان»، «قابل کنترل نیستند»، «اهل گل به خودی اند» و … .

با همین نگاه و همین روش و همین فکر، همیشه هم در لیست های انتخاباتی به سراغ نامزدهایی می روند که حداقل ویژگی ها را داشته باشند. کسانی را در درون لیست ها جا می دهند که به خیال خودشان در بین همه طیف های سیاسی رأی دارند تا بتوانند رأی همه را کسب کنند! اما در نتیجه معلوم می شود یا آن نامزد اساساً رأی نداشته و یا اگر رأی بیاورد اصلاً در جبهه انقلاب بازی نمی کند!

نگارنده البته معتقد است انتخاب بین «بد و بدتر» یا «دفع أفسد به فاسد» یا «حمایت از گزینه حداقلی» در برخی شرایط خاص و اضطرار، چاره ای ندارد و باید به این قواعد عمل بشود اما آیا بناست این شرایط خاص و استثنائی را برای همیشه، ما به همه انتخابات ها تعمیم بدهیم؟ بالاخره قرار است تا کی این روش را ادامه بدهیم؟

آیا ما از تشکیل مجلس حداقلی با نماینده های حداقلی سودی برده ایم؟ منظور از نماینده حداقلی یعنی حداقل ویژگی های کارآمدی و تعهد و انقلابی گری را داشته باشد. آیا ما از مجلس لاریجانی که با رأی و لیست انقلابیون قم به مجلس راه پیدا کرده، سودی برده ایم؟

بی تردید جریان انقلاب در انتخابات پیش رو چاره ای ندارد بجز برهم زدن این «ترکیب» و «سیستم» و «مدل» و شیفت از گزینه های حداقلی به گزینه های حداکثری!

بدین ترتیب:

اول؛ باید ترکیب آن افراد همیشگی در مرکز کشور و استان ها بهم بخورد و برای یکبار هم شده افراد جدید و جوان پای کار وارد صحنه شوند؛ کسانی در ترکیب تصمیم سازی و تصمیم گیری قرار بگیرند که زندگی شان وقف انقلاب باشد نه وقف انتخابات!

دوم؛ از طرفی، این سیستم و مدل بر مبنای «ائتلاف» به مدلِ انتخابِ لیست بر مبنای «شایستگی»، «انقلابی گری»، «مقبولیت» و «کارآمدی» تغییر پیدا کند و برای ما مهم نباشد که افراد انتخاب شده در لیست، از حزب ما و تشکل ما هستند یا نیستند! جریان انقلابی سالهاست که فقط برای «وحدت» تلاش می کند. از یکسال قبل از هر انتخابات، تمام هم و غم خودش را بر وحدت گذاشته و دم انتخابات معلوم می شود هیچ کاری برای اقناع مردم و همراه کردن مردم نداشته است!

سوم؛ انتخاب راهبردِ عبور از گزینه های حداقلی به گزینه های حداکثری می تواند در شرایط پیش رو، یک مجلس شفاف، انقلابی، عدالتخواه، ولایتمدار و کارآمد تشکیل دهد. مجلس حداکثری با نمایندگان حداکثری یقیناً به سود نظام و کشور است.