جایزه در برابر خودزنی وطنی

موضوعات گوناگون انقلاب كه حایز كمال اهمیت است، باید موضوع كارهای هنری ما قرار بگیرد. گاهی آدم می‌بیند كه قصه‌نویس یا نمایشنامه‌نویس یا فیلم‌ساز امروز، به جای اینكه به نكات اصلی انقلاب توجه كند و آن‌ها را به سلك هنر بكشد، سراغ مسائل درجۀ دو و گاهی مسائل مضر می‌رود كه اصلاً نبایستی آن‌ها مطرح بشود . زخم‌ها و دردهای انقلاب را دیدن، آ ن‌ها را درشت كردن و برجسته كردن، رنگ و جلای داستانی به آن‌ها زدن و آن‌ها را پخش كردن، هیچ خدمتی به انقلاب نیست.

انقلاب در كنار نقاط درد و كمبود و محرومیتی كه دارد، نقاط قوت و درخشندگی بیشتری هم دارد . شما نمی‌توانید هیچ انقلابی را سراغ كنید كه در آن، رنج و درد و زحمت نباشد.  حالت انتقال، این‌ها را دارد . مایۀ هنری كه امروز وجود دارد، چه شعر، چه فیلم، چه نمایشنامه، منهای اجرا، باید ظریف‌ترین، انسانی‌ترین، پرُشكوه‌ترین و عالی‌ترین نقاط ممكن را در این انقلاب پیدا كند و آن‌ها را به سلك نظم بكشد؛ این كاملاً هم ممكن است.

متاسفانه هر ساله تعداد انگشت شماری کارگردان با خودزنی وطنی و تحقیر کشور عزیزمان سعی می کنند وارد جشنوار کن و سایر جشنواره های بین المللی اما وابسته به دولت های غربی بشوند و جایزه دریافت کنند. جشنواره کن که با مدیریت صهیونیزم اداره می شود در تلاش است تا کشورهای اسکتبارستیز از جمله ایران را با سیاه نمایی در افکار عمومی جهان بد جلوه دهد. یکی از سوژه های مورد علاقه دشمنان در این جشنواره که فیلم سازان سرمایه گذاری می کنند حقوق زنان است. معمولا در این فیلم ها باید جامعه ایرانی را زن ستیز به تصویر بکشاند تا بتوانند وارد میدان رقابت بشوند. بطور مثال در فیلم اخیر جعفر پناهی یکی از سوژه ها دختری است که خانواده اش نمی گذارند درس بخواند این در حالی است که ۷۰ درصد دانشگاههای ایران را دختران تصاحب کرده اند و نرخ رشد باسوادی جامعه ایران خاصا دختران بعد از انقلاب چندین برابر نرخ رشد باسوادی در جهان بوده است!

جشنواره های صهیونیستی از آثاری حمایت می کنند که ایران را یک خرابه با معضلات و مشکلات و بحران های عجیب و غریب نشان داده و ضعف های کوچک را بزرگ جلوه دهد و تصویری دروغ از جامعه ایرانی در جهان به رخ جهانیان بکشانند! این در حالی است که در کشور ما نقاط قوت و مثبتی فراوانی وجود دارد، از جمله همین حقوق زنان که هم از جهت مسائل خانواده و طلاق و هم از جهت ورود به میدانهای اجتماعی و اشتغال از جایگاه مطلوبی برخوردارند، ولی اگر فیلمی در این راستا تولید شود هرگز به این جشنواره راه نمی یابد. فیلم سازانی که برنده جایزه اسکار می شوند کسانی نیستند جز آنهایی که یک تصویر جهان سومی و  عقب افتاده از جامعه ایرانی را به نمایش جهانیان برسانند. این افراد در واقع با توهین و تحقیر کردن ملت خود بدون توجه به رشد و پیشرفت کشورمان در حوزه های مختلف در صدد مطرح کردن خود برمی آیند.