نقدی بر دستگاه های فرهنگی بی هنر خوزستان

مدیریت دستگاههای فرهنگی را به جوانان انقلابی بسپارید

بعد از انقلاب و بنا به وظایف حکومت اسلامی در هدایت فرهنگی جامعه، سازمان ها و نهادهای فرهنگی بسیاری تشکیل شد که سازمان تبلیغات اسلامی و شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی از آن جمله اند. این روزها اما با گذشت نزدیک به چهل سال از بزرگترین انقلاب قرن، که اتفاقا مسائل فرهنگی در به ثمر نشستن آن نقش بسزایی داشته اند، نارضایتی از وضع فرهنگ جامعه به وفور در میان مردم و بزرگان دیده می‌شود.
حال سوأل اینجاست که این همه ارگان و نهاد و ‌سازمان فرهنگی دقیقا چه گرهی از مشکلات و معضلات فرهنگ جامعه مان را گشوده و چه خروجی خاص و چشم‌گیری داشته اند؟ کار فرهنگی، با خلاقیت و نوآوری و به روز بودن عجین است. حال در نظر بگیرید که در استان خوزستان، بیش از یک دهه است که یک فرد سکان ریاست یک دستگاه فرهنگی مهم را بدست دارد. آیا انتظار ابتکار و نواندیشی از چنین مدیری که تنها سن مدیریتش در یک پست خاص به اندازه سن یک جوان با مدرک کارشناسی ارشد است، انتظاری گزاف نیست؟
نتیجه آن می‌شود که در شهر اهواز و استان خوزستان، جز برنامه هایی که به صورت خودجوش و آتش به اختیار از سوی مساجد و هیئات و مراکز فرهنگی خصوصی برپا می‌شود، خبری از برنامه جذاب دیگری از سوی این نهادهای متولی فرهنگ و نشر معارف اسلامی نباشد.
آیا در شرایطی که همگان به وضع اقتصادی کشور واقفیم، تخصیص بودجه از بیت المال به این سازمان های عریض و طویل که خروجی آنها هر روز کمتر از دیروز است درست است؟ آیا واقعا وقت آن نرسیده که به فکر ادغام این سازمانها و ارگان های فرهنگی باشیم؟ یا به فکر تغییر مدیریت و تفکر حاکم بر این دستگاهها باشیم تا فرد جوان تر و تواناتر و به روز تری و با روحیه جهادی بالاتری این دستگاهها را مدیریت کند؟
اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی و شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی، اگر چه به ظاهر هرکدام دارای شرح وظایف جداگانه ای می‌باشد، اما واقعیت این است که ما در اداره ارشاد به دلیل جدا شدن افراد مذهبی و تفکر انقلابی از زیرساخت های این سیستم، هر روز بیشتر شاهد بی بندوباری و ترویج بی دینی آن هم به نام هنر هستیم و در مقابل در سازمان تبلیغات، به دلیل عدم استفاده از افراد هنرمند، جاذبه لازم در تبلیغ معارف را شاهد نیستیم و این قصه پُرغصه در شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی از دو قصه قبلی غصه دارتر است زیرا نه هنر می بینیم و نه نشر معارف!
هر ساله و در هرسال چند نوبت برپایی راهپیمایی های بزرگ کشوری و نیز به فراخور اتفاقات و وقایع مختلف کشور و دنیا، تظاهرات هایی برگزار می شود که مسئولیت برپایی آنها با شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی است. هرچند همیشه مردم در صحنه حاضر بوده و خو‌اهند بود، اما نگاهی به نحوه برپایی این راهپیمایی ها، اشک را جاری می‌سازد. عدم نوآوری و خلاقیت در مراسمات و مناسبت های دینی و ملی و همچنین عدم برنامه ریزی صحیح برای برگزاری راهپیمایی ها اعم از سیستم صوتی، شعارها، عدم طرح و برنامه ی تأثیرگذار در ترویج و تبلیغ ماهیت این مناسبت ها و حتی ناتوانی از یک اعلام عمومی زمان و مکان مناسبت ها از طریق رسانه های عمومی و فضای مجازی و همچنین عدم تولید محتوای مفید و تأثیرگذار برای جوانان و نوجوانان از سوی این متولیان، دردها را عمیق تر می کند.
در اهواز غالباً مشکل سیستم صوتی حل نشدنی است؛ روضه ی شعارهای بی مزه و تکراری و بی وزن و در یک کلام زشت، هم گفتنی ها بسیار دارد. چگونه است که با وجود این همه شاعر مطرح در استان و شهر اهواز، هر بار شعارهای نامفهوم و ناخوشایند در راهپیمایی ها تکرار می‌شوند و باید گفت اگر همان مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل را از نسل اول انقلاب به ارث نمی‌بردیم، راهپیمایی های امروز ما هیچ شوری نداشت! اگر نبود ارادت ملت به امام و آرمان های انقلاب، تبلیغات این دستگاهها در به میدان آوردن مردم هیچ تأثیری نداشته است!
گفتنی ست، این نوشته قصد داشت تا با بیان اشکالات، از باب تذکر وارد شده و به قدر توان به بهبود اوضاع فرهنگی کمکی کرده باشد. بهترین پیشنهاد استفاده از نیروهای جوان و انقلابی و هنرمند در مدیریت کلان و خرد این دستگاههای فرهنگی است. با حضور جوانان انقلابی این مسائل قابل حل است.